Als je lost in translation een goede film vindt, vind je deze film ook wel aardig. Ik vind persoonlijk beide films afschuwelijk. Ze vertonen een liefdesdrama waarin niets gebeurt. De personages hebben van begin af aan een spraakgebrek, het klikt op geen enkel vlak maar gaat juist extreem moeizaam en de relatie is beladen met problemen ook al kennen ze elkaar niet goed genoeg om ergens ruzie over te kunnen maken. Het zorgt ervoor dat de film zwaar wordt ook al voel je helemaal geen verwantschap met de personages. Maar het zorgt er voornamelijk voor dat de film beklemmend saai wordt.
Deze film speelt zich af in Hong Kong. Een hospita verhuurt kamers en twee stelletjes trekken in in twee kamers naast elkaar. Van het ene stel is de man altijd op zakenreis, van het andere stel juist de vrouw. De film gaat over de overgebleven twee personages die eenzaam zijn en dan maar elkaar gaan vervelen. Ze doen dingen samen, waarvan het hoogtepunt het schrijven van een boek is. Thema vreemdgaan komt natuurlijk om de hoek kijken, maar er gebeurt nix. Uiteindelijk kennen ze elkaar beter dan dat ze hun partners kennen. En dat is wel erg triest, want hoe slecht kennen ze hun partners dan wel niet?
Nee sorry, ik heb nauwelijks iets goeds te melden over deze film. Het enige wat wel okee was, was het kamerawerk. Een aantal beelden zijn erg sfeervol en het vertraagd afspelen of lang tonen van een bepaald shot, kon ik wel waarderen. Wat dit pluspuntje dan weer afkraakt is het feit dat er slechts twee liedjes gespeeld worden in deze film: een soort tango (met triest zigeunerviooltje) en een ander tangoachtig nummer met spaans gezang. Toen het voor de 5e keer langskwam, zat ik mij hier geel en groen aan te ergeren. Als iemand deze film goed vindt, zou ik graag willen weten waarom.
