Sommige films kunnen nog dagen, zelfs weken in je hoofd blijven rondspoken. Een goede kwaliteit zou ik zeggen, aangezien dit aangeeft dat de film op zijn minst een zekere impact op de kijker heeft gemaakt. Andere films wil je of zo snel mogelijk weer vergeten -vaak omdat ze zo slecht zijn-, of kun je je niets meer van herinneren. Brainstorm valt overduidelijk in de laatste catagorie. Op het moment van schrijven moet ik moeite doen om te achterhalen waar deze film ook alweer over gaat. Deze observatie maakt voor mij al duidelijk dat ik Brainstorm eigenlijk nog slechter vind dan het moment waarop ik hem keek. Dit komt grotendeels door het verhaal, wat niet alleen behoorlijk onsamenhangend is, maar waar het ook in lijkt alsof er twee verschillende betekenissen achterzitten. De ene speelt zich af op een wetenschappelijk niveau, met een spannend verhaal en allerlei partijen die achter iets aanzitten. De andere zit meer op het emotionele vlak betreffende familierelaties van hoofdpersoon Christopher Walken.
Walken, hier nog in zijn jonge jaren, weet op zich redelijk te vermaken, maar mij kan de indruk niet ontgaan dat de scriptschrijver van Brainstorm behoorlijk heeft verzaakt. De dialogen zijn knullig en komen hierdoor onrealistisch over. Daar kan de rest van de cast ook weinig aan doen, maar het is hierdoor nogal moeilijk om op te gaan in het verhaal van deze rolprent. Het verhaal biedt voldoende aanknooppunten om een originele productie mee te maken en met Douglas Trumbull (special effects in o.a. Close Encounters of the Third Kind en Blade Runner) op de regisseursstoel, had er gewoonweg een veel betere film van Brainstorm kunnen worden gemaakt. Het feit dat ik me niks meer kan herinneren van deze productie zegt genoeg over de kwaliteit ervan. Ik ben dan ook genoodzaakt je als lezer te onthouden van een korte samenvatting van Brainstorm. Enkel leuk voor de verstokte liefhebber van Christopher Walken of Natalie Wood, wier laatste film dit was.
