Een vrouw uit Amsterdam gaat even de straat op om een kleine boodschap te doen. Terwijl ze dit doet houdt ze een dialoog met zichzelf, waarbij ze alleen maar aan het klagen is. Ze klaagt over de onderbuurman, over afval, over de buurt, over het verkeer in Amsterdam en over de politie. Deze hebben de vrouw namelijk een paar dagen geleden een bon gegeven voor fietsen op een stuk waar dat verboden was. Verbitterd als ze is over de paar tientjes boete die ze heeft gekregen moeten de agenten in haar dialoog het ontgelden. Na haar geklaag op straat gaat ze terug naar huis, alwaar ze haar gezeur voortzet over de huilende baby van de buurvrouw.......... Klagen is cool!! Klagen kan heerlijk zijn en zoals het een rechtgeaarde Nederlander betaamt moet dit soort ontluchting zo vaak als mogelijk gebeuren. Het geklaag van de hoofdpersoon uit de korte film Dialoogoefening weet echter totaal niet te boeien. Niet alleen de onderwerpen waarover geklaagd wordt zijn weinig interessant, het is vooral de manier waarop geklaagd wordt die bij de kijker weinig sympathie voor de vrouw kan oproepen. Het kan mij echt een rotzorg wezen dat haar onderbuurman invalide is, dat ze in een goede buurt woont of dat ze een bekeuring heeft gekregen. Wat mij betreft mogen ze regisseusse Esther Rots een fikse boete geven voor het loslaten van dit soort totaal oninteressant materiaal op de mensheid. Voor een potje goed geklaag kan ik de Franse film Seul Contre Tous wel aanraden. Of spendeer gewoon een keer een avondje met een willekeurige filmboob!
