Garage Olimpo speelt ten tijde van de Junta (1976-1983), het militaire regime in Argentinië onder leiding van dicator Jorge Videla. Maria, een politiek actieve onderwijzeres, wordt op een dag opgepakt en in een geheime gevangenis in Buenos Aires gegooid. Soldaat Felix, die heimelijk verliefd op haar is, heeft hiermee van doen. Terwijl Maria´s moeder op zoek is naar haar dochter, ontspint zich een psychologische relatie tussen gedetineerde en gevangennemer. Felix´ werk schiet er nogal bij in; hij ontfutselt minder informatie aan de gevangenen en sommigen gaan per abuis dood. Dit is natuurlijk niet de bedoeling, tenminste niet op het moment dat ze nog niet gepraat hebben. Het verhaal op zich is vrij simpel en volgens mij ook al eerder gedaan. De achtergrond waartegen dit plaatsvindt is echter wel boeiend. Vooral de methodes van het leger wekten mijn interesse. Hierbij opereren de soldaten als een criminele organisatie, lopen er bij als gangsters en doen waar ze zin in hebben. Razzia´s en martelingen maken deel uit van hun werkzaamheden, maar ook bij voorbeeld het stelen van alles dat los en vast zit. Hier had wat mij betreft beter de focus op kunnen liggen, in plaats van op de plot van de onbeantwoorde liefde waarbij de verliefde zijn object van begeerte uit onmacht opsluit. Na de film vroeg ik me af of ik emotioneel te veel ben afgevlakt; als shockerend heb ik de film namelijk niet ervaren. Garage Olimpo is geen familie-film, maar werkt naar mijn smaak te veel met suggestie. De gruwelen hadden er met de botte bijl ingegooid moeten worden om zo een krachtiger relaas over de Junta te brengen. Wellicht had de film dan gebalanceerd op het randje van exploitation, maar had ik de film in elk geval een punt hoger ingeschaald. Maar goed, dat is mijn nederige visie. De gemiddelde persoon zal wel geschokt zijn na het zien van deze film zonder happy ending. Daarvan uitgaande doet Garage Olimpo wat het moet.
