Het botert niet echt in het huwelijk van Peter en Marjan de Wilde. Hij zit vast in een baan waarin hij niet voldoende presteert en heeft hiernaast een ziekelijke kinderwens. Zijn vrouw heeft schoon genoeg van al dat gezeik over kinderen. Tijdens haar werk als stewardes ontmoet ze met grote regelmaat Ron Wood, een Engelse fotograaf, waarmee ze een buitenechtelijke affaire begint. Niet geheel toevallig komt deze, samen met zijn vrouw Laura, tegenover Peter en Marjan te wonen in een lelijke vinex-wijk in Almere. Tijdens het gereis van Marjan en Ron, zoeken Peter en Laura toenadering tot elkaar. Hoewel ze niets afweten van het overspel van hun partners, zoeken ook zij genegenheid. Laura wordt dan ook smoorverliefd op Peter. Ze vertelt hem dat ze vast zit in het huwelijk met haar veel oudere man. Scheiden is geen optie, maar ze zet een plan op waarbij ze zogenaamd komt te overlijden en dan een groot geldbedrag van haar levensverzekering op kan strijken. Dit geld wil ze dan delen met Peter, met wie ze de rest van haar leven wil doorbrengen. Tijdens het in scène gezette zeilongeluk komt Laura echter echt te overlijden. Peter kan bij de pakken gaan neerzitten, maar dan komt er een vrouw die beweert een vriendin van Laura te zijn. Zij vertelt dat Laura eigenlijk Anne heet en de dochter van Ron is. Dan ontwikkelt zich een bizar verhaal over geld, doodgewaande personen en een baby.
De deels Nederlands, deel Engels gesproken speelfilm Baby Blue van de vermoorde cineast Theo van Gogh heeft nogal wat tijd nodig om op gang te komen. Ruim het eerste uur van de film wordt gevuld met de ontwikkelingen in de relaties tussen de vier hoofdpersonen. Deze gebeurtenissen brengen weinig interessants met zich mee en zijn vooral door het matige acteerwerk opvulling tot het tweede deel van de film, waarin de thriller-plot zich ontvouwt. Het scenario van misdaad-auteur Tomas Ross biedt voldoende intrigerende elementen om uiteindelijk een voor Nederlandse begrippen behoorlijke thriller neer te zetten. Bij tijd en wijle doet Baby Blue denken aan het eerdere werk van Alfred Hitchcock, iets wat zeker als compliment voor de regisserende vetkwab gezien mag worden. Met een budget van zo`n 6 miljoen gulden is Baby Blue de duurste film die Van Gogh heeft mogen maken; geld wat duidelijk opgemaakt is aan zorgvuldig in elkaar gezette settings en omgevingen. Mijn eindoordeel van deze psychologische thriller is gebaseerd op het vermaak dat me werd geboden. Aangezien dit het eerste uur slechts in zeer beperkte mate gebeurde valt Baby Blue een onvoldoende ten deel. Zie dit echter niet als een afraden van mijn kant, omdat ik denk dat er voor de liefhebber van psychologische spelletjes best wel wat meer vermaak te halen is bij Baby Blue.
