Emily Rose groeit op op het platteland. Haar familie is zwaar christelijk en Emily zelf dus ook. Als ze met een beurs naar de universiteit mag is ze dolgelukkig. Hier begint ze echter al snel allerlei waanbeelden te krijgen. Ook doet haar lichaam dingen waar ze geen controle over heeft. Ze zoekt hulp van allerlei dokters, maar de voorgeschreven medicijnen doen haar weinig goed. Daarop besluit ze hulp te zoeken bij Father Moore, de priester uit haar geboortedorp. Deze man ziet al snel in dat Emily bezeten is door de duivel. Hij besluit, met goedkeuring van de ouders, een duivelsuitdrijving uit te voeren. Deze mislukt en niet veel later sterft Emily. Het Openbaar Ministerie vindt dat Moore nalatig is geweest en begint een rechtszaak. Moore wordt verdedigd door Erin Bruner, die de zaak vooral aangrijpt om zelf hogerop te komen binnen het advocatenkantoor waar ze werkt. Het OM heeft echter een ijzersterke zaak. Zal het Erin lukken om Father Moore vrijgesproken te krijgen?
Waarschijnlijk spoken er nu twee gedachten door je hoofd heen. Ten eerste is dat, hey dit klinkt bekend. Ging The Exorcist niet nagenoeg over precies hetzelfde onderwerp? En ten tweede, misschien is dit dan wel een aardige film, aangezien die klassieker ook best te pruimen was. Op de eerste gedacht zeg ik een stellig "Ja, deze film is vrijwel gelijk aan The Exorcist." Zoals het verhaal hierboven beschreven is verloopt de film echter niet. TEO Emily Rose begint namelijk met de rechtszaak en behandelt alle gebeurtenissen omtrent de duivelsuitdrijving in flashbacks. Dit betekent dat je minstens tweederde van deze prent naar een rechtszaak zit te kijken en dus helemaal niet naar een horrorfilm. Wat een origineel uitgangspunt kun je nu denken, maar dat is het absoluut niet. Rechtbank-films hebben we namelijk al duizend keer eerder gezien en al deze films volgen hetzelfde stramien. Dat is hier absoluut niet anders. De zogenaamd originele invalshoek die TEO Emily Rose hierdoor had kunnen hebben valt volledig weg. Cliché stapelt zich op cliché en zelfs de scènes over Emily weten nauwelijks te boeien omdat deze vaak zeer kort zijn en nogal plotseling komen. Dat de cast van redelijke kwaliteit is doet hier weinig aan af. Komen we aan bij de tweede gedachte, dat dit een aardige film zou zijn. Waarschijnlijk snap je het al, dat is het niet. De vreselijke voorspelbaarheid en te grote focus op de rechtszaak zorgen enkel voor irritatie. Zelfs de vijf minuten durende duivelsuitdrijving is weinig interessant. Het valt mee dat er geen "Fuck me Jesus!" wordt geroepen door Emily, hoewel dat misschien nog voor een kleine glimlach had gezorgd. Nu word je na twee uur met een weinig bevredigend gevoel op de bank achter gelaten. Niet aan te raden dus, dit The Exorcism of Emily Rose.
