In 2035 is 99 procent van de wereldbevolking uitgeroeid door een dodelijk virus dat werd verspreid door het 'Army of the Twelve Monkeys'. De overlevenden hebben een teruggetrokken leven ondergrond. De leiders van deze wereld sturen met grote regelmaat veroordeelde criminelen terug in het verleden om te achterhalen wat er fout is gegaan. Tot nog toe gebeurde dit met zeer weinig succes. Sociopaat James Cole komt echter gezond en wel in het verleden terecht.
 

Doelbestemming was 1996, maar Cole komt zes jaar te vroeg terug. Zijn verhalen over een dodelijk virus en over de Twelve Monkeys zorgen er echter voor dat hij in een psychiatrische inrichting terechtkomt. Hier ontmoet hij zowel psychiater Kathryn Railly die deels in zijn verhaal gelooft, als de gestoorde Jeffrey Goines die meer van het virus afweet dan zou moeten kunnen. Als Cole's foutieve tijdreis wordt hersteld, ontmoet hij deze personen in 1996 opnieuw en gaan ze gezamenlijk op zoek naar de Twelve Monkeys.
 

Een keer of vijf heb ik deze film nu al gezien en ik blijf onder de indruk van de fantastische sfeer die regisseur Terry Gilliam heeft neergezet. Vooral de postapocalyptische wereld waarin James Cole leeft is bijzonder weergegeven en doet denken aan eerder werk van Gilliam als Brazil. Bruce Willis speelt daarbij een van de beste rollen uit zijn carrière en draagt daarmee absoluut bij aan het sfeertje in deze scifi-prent.
 

Toch knaagde het deze keer een beetje. Met name op driekwart van de film blijkt dat het verhaal toch enigszins een lege huls is. Op een of andere manier weet men de in beginsel fantastische opzet niet om te zetten in een even fantastische climax. Gelukkig blijft er genoeg over om wel van te genieten, waardoor een dik cijfers voor Twelve Monkeys terecht is. In mijn herinneringen had ik echter een nog hoger cijfer staan.