Jean de Florette is het eerste deel van een tweeluik (het vervolg heet Manon des Sources) naar het werk van de Franse auteur Marcel Pagnol. De film is van de meest succesvolle Franse films van de laatste decennia en kreeg in het toonaagevende magazine Empire een plaats in de lijst van de honderd beste films uit de geschiedenis. De film won ook verschillende prijzen in binnen- en buitenland. Het verhaal is gesitueerd in de Provence, en het succes van de film betekende een belangrijke promotie voor de regio. 

 

De oude patriarch César "Papet" Soubeyran en zijn neefje Ugolin hebben hun oog laten vallen op het landgoed van de buurman, omdat ze weten dat er een natuurlijke bron op het grondgebied ligt. In het hete en diepe zuiden van Frankrijk draait alles om water. Als de buurman bij een ruzie om het leven komt ten gevolge van een ongelukkige val, schrijven César en Ugolin de zus van de overledene aan, Florette, die lang geleden naar de grote stad is vertrokken en vermoedelijk de erfgename is. Om de prijs te drukken, sluiten César en Ugolin de bron af met cement: zonder water is het land immers niet veel waard. Florette blijkt eveneens overleden, maar ze heeft een zoon, Jean, die niet wil verkopen omdat hij met zijn gezin wilde plannen heeft voor de boerderij. César en Ugolin zwijgen kopppig over de bron, in de hoop dat de plannen van de nieuwe buur schipbreuk zullen lijden ...

 

Met Yves Montand, Gérard Depardieu en Daniel Auteuil deden drie van de allerbeste Franse acteurs mee. Montand en Depardieu zijn erg goed, Auteuil werkelijk subliem als de enigszins simpele neef Ugolin die door zijn boosaardige oom wordt meegesleurd in een duivels plan. De boze plannen van het tweetal hebben vreselijke gevolgen, maar de slotscène maakt duidelijk dat de geschiedenis nog niet ten einde is: de 12-jarige dochter van Jean de Florette, Manon, ontdekt bij toeval hoe de vork aan de steel zit, als ze ziet hoe Papet en Ugolin de bron blootleggen ... en die ontdekking is het opstapje naar deel twee, waarin deze Manon centraal zal staan, Manon van de Bronnen ...

 

Jean de Florette heeft een half uurtje nodig om op gang te geraken, maar als de vertelling eenmaal de juiste toon heeft gevonden, wordt men als kijker onweerstaanbaar meegezogen door het verhaal over hebzucht en overlevingsdrang. Tezamen bieden de twee films bijna vier uur cinematografisch genot van de bovenste plank: er valt nauwelijks een valse noot te ontdekken, of het zou de muziek van Jean-Claude Petit moeten zijn; die weliswaar fraai is (delen ervan zijn geïnspireerd op muziekstukken van de befaamde componist Giuseppe Verdi) maar iets te repititief, zeker het hoofdthema wordt iets te vaak ingezet.