We hebben gezien dat de 12-jarige Manon aan het slot van Jean de Florette ontdekte dat César en Ugolin de bron blootlegden waarnaar haar vader maandenlang vergeefs had gezocht. Ze begreep dat haar vader het slachtoffer was geworden van zijn buurlieden, die het op zijn boerderij en grond hadden voorzien. 
 

 

Manon is inmiddels 18 jaar en uitgegroeid tot een beeldschone verschijning. Ze woont alleen in de heuvels en de mensen uit het dorp kennen haar als "de geitenhoedster". Ugolin wordt inmiddels door zijn oom aangespoord om een vrouw te zoeken: hij is de laatste Soubeyran en aangezien César nooit kinderen heeft gehad, zal Ugolin voor een nageslacht moeten zorgen. Als Ugolin tijdens een wandeling ziet hoe Manon een bad neemt in de bron in de heuvels, wordt hij op slag verliefd, en niet zomaar verliefd, maar dolverliefd en gek van verlangen ... 

 

Het eerste uur van Manon des Sources is erg sterk, met de verliefde Ugolin die alles doet om Manon gunstig te stemmen (zo stopt hij vogels en hazen die hij zelf heeft gevangen in haar strikken!). Ugolin wordt gaandeweg echter wat naar de achtergrond gedrongen en de aandacht raakt versnipperd over de dorpsgemeenschap. Terwijl Manon een paar jagers afluistert, ontdekt ze dat César en Ugolin niet de enigen waren die haar vader en zijn gezin slecht gezind waren. Ze heeft alle onderaardse bronnen in kaart gebracht en gebruikt nu haar kennis om wraak te nemen op de gemeenschap ...
 

 

Dit vervolg haalt het niet helemaal bij het eerste deel maar ook Manon des Sources blijft superieure cinema. De fotografie (van cameraman Bruno Nuytten) van het Provençaalse landschap is overweldigend, bijna bewelmend, de verzengende hitte straalt bijna voelbaar van het scherm. Dramatisch kent de film een paar kleine inzinkingen, maar veel wordt goed gemaakt door de oogverblindende schoonheid van Emmanuelle Béart en het verbijsterende slot, waarin door een onthulling de gebeurtenissen plots in een ander daglicht komen te staan. Pas dan begrijpen we welk een vreselijk drama er zich voor onze ogen heeft afgespeeld. 

Bijzonderheid: 

Het verhaal van Manon des Sources werd eerder verfilmd in 1952, door de auteur zelf. Marcel Pagnol is vooral bekend als schrijver maar was daarnaast ook cineast. Zijn film duurde bijna 4 uur (232 minuten), maar werd door de productiemaatschappij teruggebracht tot een speelduur van (iets) minder dan 2 uur (117 minuten). Pagnol was zo teleurgesteld dat hij het gegeven omwerkte tot twee romans die een klassieke status verwierven en uiteindelijk door Berri werden verfilmd. In 2007 werd een gerestaureerde versie uitgebracht op DVD met een speelduur van iets meer dan drie uur.